Στις μέρες μας, οι εκπαιδευτικοί είναι εκτεθειμένοι σε μια μεγάλη ένταση μεταξύ των νομικών απαιτήσεων και των προσδοκιών των γονέων και των μαθητών, αφενός, και των γενικών συνθηκών στο σχολείο, αφετέρου. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το ποσοστό επαγγελματικής εξουθένωσης μεταξύ των εκπαιδευτικών είναι ιδιαίτερα υψηλό. Στις γερμανόφωνες χώρες, ανέρχεται περίπου στο 30%. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν μια σίγουρη ένδειξη ότι ο σχολικός χώρος εργασίας δεν προάγει απαραίτητα τις προσωπικές ανάγκες και την προσωπική ανάπτυξη.
Ακριβώς όπως δεν υπάρχει κανόνας μαθητή, δεν υπάρχει κανόνας δασκάλου. Αν έχετε μελετήσει τη θεωρία του Ψευδούς Εαυτού στην Ενότητα 1, βλέπετε τον κίνδυνο που ενέχει το να υπερθεματίζει κανείς τις δικές του ανάγκες: όχι μόνο καταπιέζει τη δική του ζωντάνια, αλλά επιπλέον θέτει σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική του υγεία. Επιπλέον, αρχίζει επίσης να απορρίπτει τους άλλους όταν αυτοί εκφράζουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους. Αυτό εκδηλώνεται με σαρκασμό, υποτίμηση των άλλων και καταπιεσμένη επιθετικότητα. Έτσι, για να κάνουμε το σχολικό περιβάλλον πιο ανθρώπινο, πρέπει να σεβόμαστε τις δικές μας βασικές ανάγκες και τις ανάγκες των άλλων.
s
Εικόνα 1: Συνέδριο Δασκάλων, Εικόνα με άδεια χρήσης από τη Microsoft creative commons